Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Το κορίτσι που άφησα πίσω.....

         Πήγαινα στην Γ' Δημοτικού. Η έκθεση που είχα γράψει βραβεύτηκε σαν η καλύτερη στην Ελλάδα από όλα τα Δημοτικά σχολεία. Μεγάλες στιγμές για το μοναχοπαίδι τους οι γονείς μου! Ήρθαν να μου παραδώσουν το " έπαθλο " . Ήταν  "Τα ψηλά Βουνά " του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ο κύριος που μου το παρέδωσε, μπορεί να ήταν και ο δήμαρχος, δεν θυμάμαι τώρα, με ρώτησε: Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Δεν ξέρω, του αποκρίθηκα χαμογελαστά. Κάτσε πρώτα να μεγαλώσω....



                     Ήμουν περίπου στα 14. Πήγαινα στη Β' Γυμνασίου. Ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον Τάδε και όλες οι μέρες μου είχαν χρώμα. Πολύ χρώμα. Ξυπνούσα κάθε πρωί και χαμογελούσα. Είχα πάντα μια γλυκιά λαχτάρα για το τι θα μου φέρει η μέρα. Στο σχολείο γελούσαμε πολύ. Αφορμή ψάχναμε και μόλις την βρίσκαμε αυτό ήταν. Άρχιζαν τα χάχανα.. Τι γέλια κάναμε με τα κορίτσια. Στα διαλείμματα το ίδιο. Όλο χαχαχα. Όλα μας τα προβλήματα λυμένα. Άγνοια κινδύνου....

          Τα χρόνια περνούσαν. Ήμουν περίπου 17. Συνέχιζα να πιστεύω ότι θα έμενα για πάντα παιδί. Το μέλλον φάνταζε μακρινό. Η μόνη μας σκοτούρα ήταν τα μαθήματα που μας έτρωγαν χρόνο από τις βλακείες που θέλαμε να κάνουμε. Το μυαλό ήταν συνεχώς σε βλακείες. Μαζευόμασταν στα σπίτια και κάναμε τηλεφωνικές φάρσες. Το ομολογώ ότι ήμουν φοβερή σε αυτό. Δεν υπήρχε η αναγνώριση τότε στα τηλέφωνα και γινόταν χαμός! Έκανα πολύ καλά το μωρό που έπαιρνε κατά λάθος τηλέφωνα και έλεγα ότι δήθεν η μαμά του τα είχε με τον κουμπάρο . Ψόφαγε ο κόσμος για κουτσομπολιό και εμείς από τα γέλια. Δεν υπήρχε μέρα που δεν κάναμε κάτι. Δεν υπήρχε ούτε μια μέρα χωρίς γέλιο.

                       Ούτε μια χαμένη μέρα.......


                Να μαι λοιπόν τώρα εδώ, στο παρόν. Το κορίτσι που άφησα πίσω τελικά είναι ακόμα εδώ. Μετά από 21 χρόνια και ακόμα νιώθω ότι είμαι 16 ετών. Εκεί έχει μείνει η ψυχή μου. Σε αυτά τα χρόνια τα εφηβικά , με την ίδια όρεξη για ζωή. Σαν να έφευγε το λεωφορείο του χρόνου και δεν επιβιβάστηκα. Πόλλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνω πιο πολλές αηδίες και από τα παιδιά μου.  Εκεί ελπίζω να μείνω όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όσο κι αν  μεγαλώσω εξωτερικά. Όπως αυτή η γλυκιά κυρία



        Σαν τη τρελή του χωριού, ψάχνω συνεχώς δίπλα μου κάποιον να νιώσουμε το ίδιο, να κάνουμε τις ίδιες βλακείες, αλλά μάταια. Οι μέρες μας πια δεν έχουν χρώμα. Παντού γκρίζο .Τους μεγάλωσε όλους η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που έφερε. Λίγοι είναι οι φίλοι που με χαλαρώνουν πια. Παντού αγέλαστα πρόσωπα, παντού μιζέρια. Προτιμώ να χάνομαι στον δικό μου κόσμο γιατί ξέρω πως τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή ΔΕΝ είναι πράγματα. Προσπαθώ καθημερινά να βρίσκω πράγματα να χαμογελάω όπως έχω ξαναγράψει εδώ


      
            Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι για να γελάσετε; Μια σαχλαμάρα, έναν τουρτοπόλεμο, ένα μπουγέλωμα ; Πότε τραγουδήσατε δυνατά , πότε χορέψατε, πότε κάνατε μια φάρσα ; Ψάξτε να βρείτε το αγόρι και το κορίτσι που αφήσατε πίσω. Ελάτε να γίνουμε πολλοί !

                                Εξάλλου ακόμα υπάρχουν κουδούνια στις πολυκατοικίες .....



                                                                  Καλή εβδομάδα :)))


























Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Κλείστε τα μάτια

                       Γεννήθηκε σε μια οικογένεια φτωχή σε ένα χωριό κάπου στην Στερεά Ελλάδα. Ήταν η μεγαλύτερη από τις άλλες 3 αδελφές της. Το όνομά της Σωτηρία και τα γενέθλιά της ανήμερα της ονομαστικής της γιορτής. Χρόνια φτωχικά ,αλλά τα θυμάται πάντα με μια νοσταλγία. Το μπάνιο στο σπίτι εξωτερικό, γονείς αγρότες, αυστηροί. Το σχολείο δεν μπόρεσε να το τελειώσει αλλά το λάτρεψε. Στα 16 πήγε στην πρωτεύουσα μαζί με την αδελφή της για δουλειά. Είχε γίνει μοδιστρούλα και έπιασε δουλειά σε μια βιοτεχνία κάπου στην Αθήνα. Ήταν μικρή ακόμα και είχε όνειρα, πολλά όνειρα !!!!!

thestranger.wordpress.com

                      Παντρεύτηκε τον άντρα της από προξενιό αλλά τελικά τον αγάπησε πολύ αλλά και αυτός την αγάπησε όπως αποδείχτηκε στην πορεία. Απέκτησαν μαζί μια κορούλα. Βιοπαλαιστές και οι δυο, νοίκιαζαν ένα δυαράκι κάπου στο Περιστέρι. Δύσκολα χρόνια αλλά κοίταζαν μπροστά. Άνοιξαν μαζί ένα μαγαζάκι και έφτιαχναν τυρόπιτες, καφέδες, σάντουιτς, ποικιλίες... Ακόμη θυμούνται στην γειτονιά την μυρωδιά από τα μπιφτέκια που έψηνε το πρωί ."Πω πω κυρά Σωτηρία" της έλεγαν, " μας έσπασες την μύτη"!!! Α! Όλα κι όλα τους αγαπούσε τους πελάτες της και τους πρόσεχε. Δούλευαν πολύ στο " Στέκι " .Έτσι ονόμασαν το μαγαζάκι τους. Εφτά ημέρες την εβδομάδα, μέχρι αργά το βράδυ. Εκεί μεγάλωσαν το παιδάκι τους. Ανάμεσα σε δυο καρέκλες το κοίμιζαν πολλές φορές, αφού κάποιες παρέες περνούσαν ωραία και δεν έλεγαν να φύγουν .

                        Από αυτό το μαγαζάκι κατάφεραν και έχτισαν μέχρι ένα σημείο ένα σπίτι στο χωριό της. Το χωριό που γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 16 της. Λίγο αργότερα άνοιξαν τα γνωστά ταχυφαγεία και έγιναν μεγάλη μόδα. Έπεσε η πελατεία. Βρήκαν και δεύτερη δουλειά. Σε ένα ιδιωτικό σχολείο , συνοδός στο σχολικό εκείνη, οδηγός και συντηρητής εκείνος. Ξυπνούσαν από τις 05:00. Γυρνούσαν το απόγευμα λίγο πριν τις 17:00 . Ενδιάμεσα στο μαγαζί που το έκλειναν αργά το βράδυ. Δύσκολα χρόνια. Είχαν όμως όνειρα...Ήθελαν να τελειώσουν το σπίτι που είχε φτάσει μέχρι το σοβάτισμα και όταν βγουν στην σύνταξη να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί γιατί δεν την άντεχαν την Αθήνα άλλο. Άσε που ήταν και κουρασμένοι, πολύ κουρασμένοι !!!

                    Τα χρόνια περνούσαν χωρίς πολυτέλειες, με τρομερή κούραση, με βάσανα, με δυσκολίες και άγχη αλλά και με όνειρα που ποτέ δεν σταμάτησε να κάνει. Πάντρεψαν την μοναχοκόρη τους, τους χάρισε ένα εγγονάκι και ήταν επιτέλους καιρός να βγουν στην σύνταξη. Μετακόμισαν στο χωριό και μένοντας εκεί θα τελείωναν το σπιτάκι τους. Η ζωή όμως είχε διαφορετικά πλάνα ....



                  Ο διαβήτης που χρόνια την ταλαιπωρούσε (κληρονομιά από τον πατέρα της ) της πείραξε κάποια ζωτικά όργανα. Ένα από αυτά ήταν τα μάτια της. Είχε γλαύκωμα. Η πάθηση που χτυπάει τους διαβητικούς είχε χτυπήσει και την δική της πόρτα. Φαρμακευτικές αγωγές, χειρουργεία για βαλβίδα στα μάτια, τρία ισχαιμικά επεισόδια και στο τέλος δυστυχώς ήρθε η.... ΤΥΦΛΩΣΗ !!!!

              Η κυρά Σωτηρία δεν βρήκε αυτό που έλεγε το όνομά της. Την σωτηρία της . Δεν γνώρισε ποτέ το δεύτερο εγγονάκι της, δεν είδε ποτέ το σπιτάκι της έτοιμο, δεν είδε τα όνειρά της να πραγματοποιούνται. Οι επιθυμίες που είχε έγιναν, χωρίς όμως να μπορεί να τις απολαύσει η ίδια. Βυθίστηκαν στο σκοτάδι μαζί με την ψυχή της. Πέρασαν περίπου 5 χρόνια από τότε  και  ίσως τώρα επιτέλους αρχίζει να συμφιλιώνεται με την ιδέα. Σε αυτό τον δύσκολο δρόμο όμως δεν έμεινε ποτέ μόνη. Ο σύντροφός της, δίπλα της πάντα. Βράχος. Έγινε εκείνος τα μάτια της. Την φροντίζει όσο μπορεί, της μαγειρεύει τα αγαπημένα της φαγητά και την αγαπάει....


         Τώρα πια αναζητά την σωματική επαφή , της αρέσει να αγγίζει όποιον είναι δίπλα της και δεν φοβάται πια το σκοτάδι. Τα βράδια βλέπει όνειρα με εικόνες ολοζώντανες και όταν ένα πρωί δεν δει, ξυπνάει λυπημένη. Είναι η μόνη πρόσβαση που έχει στο φως. Έχει αναπτύξει  όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις της σε τεράστιο βαθμό. Ακούει πράγματα που κανείς δεν ακούει, θυμάται τηλέφωνα, ταυτίζει ανθρώπους από το άρωμά τους, από τον ήχο της φωνής τους , από το βηματισμό του. Τώρα το μόνο όνειρο που κάνει πια είναι να μπορέσει κάποια στιγμή να δει τα εγγόνια της και τους ανθρώπους που έχει κοντά της. Να μπορέσει να δει στα μάτια τον σύντροφό της και να του πει ένα μεγάλο "Ευχαριστώ " . Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία....



         Εσείς που διαβάζετε αυτό το post  κλείστε τα μάτια μόνο για 2 λεπτά της ώρας και προσπαθήστε να κάνετε μια καθημερινή σας δραστηριότητα. Όσες φορές το προσπάθησα ήταν αδύνατο να αντέξω και τα 2 λεπτά . Η τύφλωση είναι μεγάλη αναπηρία ειδικά αν συμβεί σε μεγάλη ηλικία ....

                  Στις 4 Οκτωβρίου, στην Αθήνα, ο κύριος Χρήστος Ζώτος μαζί με την Μελίτα ,τον πρώτο οδηγό σκύλο λαμπαδηδρόμο , επιλέχτηκε ως λαμπαδηδρόμος των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2014 που θα γίνουν στο Sochi της Ρωσίας. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή για όσους το παρακολούθησαν αλλά δυστυχώς τα ΜΜΕ δεν το θεώρησαν πολύ ενδιαφέρον θέμα. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ  το αντίστοιχο video.

            Σήμερα 10 Οκτωβρίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Όρασης . Η Παγκόσμια Ημέρα Όρασης (Κατά της Τύφλωσης) γιορτάζεται κάθε χρόνο τη δεύτερη Πέμπτη κάθε Οκτωβρίου, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Επιτροπής για την Πρόληψη της Τύφλωσης, σε συνεργασία με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.

  • Κάθε 5 δευτερόλεπτα ένας συνάνθρωπος μας τυφλώνεται και κάθε ένα λεπτό ένα παιδί.
  • Σε 40-45 εκατομμύρια ανέρχονται οι τυφλοί σε όλο τον κόσμο.
  • 135 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μειωμένη όραση.
  • Το μεγαλύτερο ποσοστό των τυφλών ζει στις φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες, όπου δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε οφθαλμίατρο (στο Κονγκό αντιστοιχούν 2 οφθαλμίατροι ανά 8 εκατομμύρια κατοίκους), ενώ δεν κυκλοφορούν φθηνοί φακοί, κολλύρια και σκελετοί γυαλιών.
  • Στη χώρα μας το πρόβλημα της τύφλωσης δεν είναι έντονο. Η αναλογία τυφλών δεν ξεπερνά τους 23 ανά 100.000 κατοίκους, ενώ από το κράτος επιδοτούνται 25.603 άτομα (2004). Η σοβαρότερη αιτία τύφλωσης στην Ελλάδα είναι ο διαβήτης.


                                                     Αφιερωμένο στην μητέρα μου  .....

      * Η μητέρα μου δυστυχώς πέθανε λίγους μήνες μετά από αυτό το κείμενο. Εύχομαι από εκεί που είναι να βλέπει....
                                                                    Γιώτα
                                                     yiotamar@gmail.com

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Ο τηλεφωνητής της γιαγιάς.....

                     
                       Κάθε πρωί στο σχολείο ένας παππούς φέρνει τα εγγονάκια του στο σχολείο. Τα πιάνει στοργικά από το χέρι και τα συνοδεύει μέχρι την αυλή. Τον ακούω να τα συμβουλέυει κάθε μέρα για κάτι άλλο. Συζητούν και περπατούν. Σήμερα τους έλεγε για την σπηλιά του Δία. " Μια μέρα θα πάμε να σας την δείξω. Είναι κόντά στο χωριό " τους έλεγε. ΄Επειτα στέκει έξω από τα κάγκελα και κοιτάζει τα παιδιά που κάνουν προσευχή. Τα σταυρώνει από μακριά και φεύγει σιγά σιγά....

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22733&subid=2&pubid=1716741  ο ψεύτης παππούς


 
                         Γιαγιά στο super market λέει στην ταμία :" Έφτιαξα 3 φαγητά γιατί τα εγγονάκια δεν τα τρώνε όλα. Άλλο φαγητό έφτιαξα για τον μεγάλο, άλλο για εμένα και τον σύζυγο και άλλο για τ' άλλο εγγονάκι που έχει κάποιο πρόβλημα με το στομάχι του". Είχε και δεμένο χέρι. Σιδέρωνε κάτι ρούχα που της είχε αφήσει η κόρη της και κάηκε...

                   Μια άλλη φίλη κανονίζει ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό. Και τα παιδιά; Θα έρθει η μάνα μου από το νησί να τα κρατήσει. Η γιαγιά δηλαδή, θα αλλάξει 2 αεροπλάνα στην καλύτερη περίπτωση , θα ξεσπιτωθεί, θα πρέπει να έχει φροντίσει για το τι θα τρώει όλες αυτές τις μέρες ο παππούς και θα έρθει στην Κρήτη να φροντίζει 2 θηρία....

Προσθήκη λεζάντας


                   Σε παιδότοπο ακούω να συζητούν 3 μανάδες : " Μου σπάει τα νεύρα η πεθερά μου, λέει η μία. Αγόρασε πάλι κάτι αηδίες ρούχα από το τάδε μαγαζί για το παιδί εντελώς παλιομοδίτικα..." Η άλλη μάνα τα είχε με τον πατέρα της που πάει συνέχεια στα Jumbo και τους αγοράζει κινέζικα παιχνίδια που κάνουν πολύ θόρυβο. Η άλλη παραπονιέται γιατί το παιδί όταν πάει στην πεθερά για Σ/Κ γυρνάει κακομαθημένο και είναι θυμωμένη που το αφήνουν να τρώει πολλά γλυκά και το κακομαθαίνουν...



                    Αχαριστία; Γαιδουριά, Εκμετάλλευση; Τι; Γιατί;

 Κάποιος φίλος στο facebook πόσταρε το παρακάτω ανέκδοτο προλογίζοντας ότι έχει τρελό γέλιο :

Σας μιλάει ο αυτόματος τηλεφωνητής της γιαγιάς:
-Καλημέρα, αυτή τη στιγμή απουσιάζω, παρακαλώ αφήστε το μήνυμα μετά τον χαρακτηριστικό ήχο beeeeeppp ...
- Εάν είσαι ένα από τα παιδιά μου πίεσε 1, 2 ή 3 (ανάλογα ποιο παιδί είσαι) και στη συνέχεια χρησιμοποίησε τις επόμενες επιλογές :
-εάν θέλεις να κρατήσω τα παιδιά πίεσε 2
-εάν θέλεις να σου πλύνω τα ρούχα και να τα σιδερώσω πίεσε το 3
-εάν θέλεις να κοιμηθούν τα παιδιά εδώ πίεσε 4
-εάν θέλεις να πάρω τα παιδιά από το σχολείο πίεσε 5
-εάν θέλεις φαγητό να στείλω στο σπίτι πίεσε 6
-εάν θέλεις να έρθεις να φας εδώ πίεσε 7
-εάν χρειάζεσαι λεφτά πίεσε 8

-Εάν θέλεις να με καλέσεις για δείπνο ή να με πας στο θέατρο απλά άρχισε να μιλάς !!!!!!!!!!!"


            Διαβάζοντάς το δεν γέλασα καθόλου. Ένιωσα μόνο θλίψη. Πόσοι παππούδες και γιαγιάδες θα αισθάνονται κάπως έτσι; 



Τις Κυριακές στα ταβερνάκια, σε εκδρομές σπάνια βλέπω τα ζευγάρια να έχουν κάποιον παππού ή γιαγιά μαζί. Αν το δω αυτό, συνήθως γίνεται για να κυνηγούν αυτοί τα παιδιά και οι γονείς να κάθονται. Είναι έτσι ή δεν είναι; Βλέπεις την γιαγιά και τρέμει μην πάθει τίποτα το παιδάκι όσο είναι στην ευθύνη της.

  Σκέφτομαι  πως οι επόμενες γενιές δεν θα γνωρίσουν πιθανά αυτή την υπέροχη σχέση αφού γονείς πλέον γινόμαστε όλο και σε μεγαλύτερη ηλικία. Αυτό το " ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου " στις μέρες μας δεν τηρείται . Βλέπεις μπαμπά και δεν ξέρεις αν είναι ο παππούς. 

                                            Γονείς καριέρας 2 σε 1.



    Να ήξερες καλή μου εκεί στον παιδότοπο που γκρινιάζεις, πόσο τυχερή είσαι που τους έχεις και πόσο σε ζηλεύω που είναι εκεί γεροί και σας φροντίζουν. Έτσι ξέρουν. Αυτοί είναι. Γι αυτό είναι . Για να χαλάνε τα παιδιά μας. Να τα κακομαθαίνουν, να τα πηγαίνουν στις κούνιες, να τους ψωνίζουν από τα παιχνιδάδικα και από τους κινέζους αηδίες και να τους γεμίζουν τα δόντια με γλυκά και όλα τα απαγορευμένα. Κι ας σου έλεγαν εσένα να μην τα τρως όταν ήσουν παιδί. Αυτό σημαίνει παππούς. Έτσι έκανε και ο δικός σου τότε. Θυμάσαι; 


protagon.gr
Μην νομίζετε και εγώ καλή γαιδούρα είμαι. Τα έχω κάνει τα λάθη μου. Σήμερα ήρθε ο μικρός κρατώντας αυτό από το σχολείο του.




Παγκόσμια ημέρα τρίτης ηλικίας σήμερα. Ένα τηλεφώνημα , μια γλυκιά κουβέντα, λίγο παρεούλα,ένα χάδι,  ένα ευχαριστώ που υπάρχουν. Για πόσο άραγε;

                                        Καλό μήνα lolipops :)))