Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Το έργο δεν ξαναπαίζεται Vol 2


                  Κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος,  όλοι θέτουμε νέους στόχους για τη νέα χρονιά που συνήθως δεν τους υλοποιούμε όλους και αυτό μας αφήνει ενδόμυχα στο τέλος κάθε χρονιάς ένα συναίσθημα αποτυχίας. Τα τελευταία χρόνια έπαψα να δίνω υποσχέσεις χωρίς αυτό να σημαίνει πως έπαψα και να ονειρεύομαι. Απλά οι μεγάλες υποσχέσεις αφορούν πάντα εύκολους στόχους όπως διατροφή, περισσότερο ύπνο, περισσότερες στιγμές με τους φίλους μου , με τα παιδιά μου. Πριν θέσω όμως τους στόχους μου, πάντα κοιτάζω πίσω στην χρονιά που φεύγει να δω τι θέλω να κρατήσω και τι θέλω να διώξω. 
               Το 2013 είναι μια χρονιά που μας ταλαιπώρησε αλλά όλα ευτυχώς ήταν περαστικά. 

               Πάνταθέλω να καλοσωρίζω την νέα χρονιά με κάτι χαρούμενο. Είναι κάτι σαν ένα ποδαρικό για να είναι η χρονιά μας  χαρούμενη και ανέμελη. Ο Ιανουάριος λοιπόν ήρθε με μια επίσκεψη στον Μύλο των Ξωτικών και έπειτα συνεχίστηκε στην βάση μας με αλκυονίδες μέρες, με βραδιές με ναργιλέ σε σπίτια φίλων και βόλτες ....
                     Ο  Φλεβάρης πάλι ήταν πολύ ανοιξιάτικος. Αυτός κι αν είχε βόλτες . Η άνοιξη έδειχνε τα πρώτα της σημάδια. Ανθισμένες αμυγδαλιές, πορτοκαλιές και ποδηλατάδες στις  χειμωνιάτικες λιακάδες. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει....και φλέβισε για τα καλά.........


                     Ο Μάρτιος ήταν πολύ γεμάτος μήνας. η καλοκαιρία συνεχιζόταν και έτσι οι βόλτες συνεχίστηκαν. Κάναμε το πρώτο μας πικ νικ , καρναβαλιστήκαμε και μπορώ να πω πως ήταν ένας πολύ γελαστός μήνας...
































                  Τον Απρίλη τον καλωσορίσαμε με μια φάρσα που μας χάρισε πολύ γέλιο αλλά δεν εξελίχτηκε όπως άρχισε. Ήταν ένας δύσκολος μήνας.
               Κρατάω μόνο τα υπέροχα χρώματα από τα λουλούδια που άνθιζαν γύρω μου. Την βουκαμβίλια μας, την ορχιδέα (δώρο του πατέρα μου πριν αρκετά χρόνια), τις ανθισμένες μανόλιες στους δρόμους της πόλης και την βραδιά που είδαμε τα άστρα και την σελήνη στο νηπιαγωγείο του Άγγελου. Τελικά δεν ήταν πολύ δύσκολος μήνας τώρα που το ξανασκέφτομαι.....






























                    Τον Μάιο περάσαμε ένα υπέροχο Πάσχα. Ίσως και το ωραιότερο μέχρι τώρα. Για πρώτη φορά είχαμε συγκεντρωμένους σχεδόν όλους τους αγαπημένους μας (γονείς, αδέλφια, ανήψια, κουμπάρους, φίλους ) και ανοίξαμε τον κήπο μας και έγινε χαμός .  Ήταν ένας πολύ ζεστός μήνας και κάναμε εκεί στις αρχές του και τις πρώτες μας βουτιές...

































                  Ο Ιούνιος δεν ήταν ιδιαίτερα καλοκαιρινός μήνας. Θύμισε περισσότερο Απρίλιο παρά καλοκαίρι. Εδώ  αναρωτιόμουν για το καλοκαίρι που δεν ερχόταν. Προς το τέλος του όμως μας αποζημίωσε. Αρχίσαμε τις προβολές στο αυτοσχέδιο θερινό μας σινεμά , γιορτάσαμε τα γενέθλια του Μάριου και τα δικά μου και κάθε Σ/Κ τρέχαμε σε γάμους και βαφτίσια. Το καλοκαίρι ήταν μπροστά μας....



                       Τον Ιούλιο ένα νέο μέλος προστέθηκε στην οικογένειά μας. Ο Nero μας. Τότε έγραψα για μια προφητεία  στο blog και κολυμπούσαμε σε κάτι νερά να τα πιεις στο ποτήρι.  Τι όμορφος μήνας....

              Ο Αύγουστος ήταν μαγικός μήνας. Ήρθαν φίλοι, κάναμε βουτιές, πήγαμε σε beach party, σε μουσεία. φάγαμε αντικριστά, αποδράσαμε και κολυμπήσαμε στο Λιβυκό....

                         Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη μας βρήκε σε ελεύθερο camping κάπου κοντά στα Σφακιά. Τα σχολεία άνοιξαν και επιτέλους τελειώσαμε από αυτό που μας βασάνιζε . Ουφ !!!!

                   Τον Οκτώβρη περάσαμε όμορφες Κυριακές, με εκδρομές ψάχνοντας το φθινόπωρο. Παρατηρούσαμε τις αλλαγές στα χρώματα της φύσης, τα πρώτα μανιταράκια και κάναμε και τις τελευταίες προβολές σινεμά στον κήπο μας.


                 Ο Νοέμβρης πέρασε με βόλτες στην θάλασσα μετά το σχολείο, με πάρτυ γενεθλίων του μικρού Θάνου και γράφαμε ιστορία με όλη την παρέα στην καθιερωμένη γιορτούλα μας.

                        Ο Δεκέμβριος ήταν o μήνας της γενναιοδωρίας. Ξεκινήσαμε ένα διαφορετικό ημερολόγιο ως δείγμα ευγνωμοσύνης σε όσα μας χάρισε η χρονιά και περάσαμε τις πιο χουχουλιάρικες γιορτές κοντά στον παππού και την γιαγιά. Ακόμα θυμάμαι την γεύση από την τραχανόσουπα που γεύτηκα στην Μακρυνίτσα. Ίσως και ο πιο γεμάτος  και όμορφος μήνας της χρονιάς.





                         Αυτό ήταν. Ήδη κοντεύει να φύγει ο πρώτος μήνας του 2014 που για να είμαι ειλικρινής δεν ήρθε και με πολύ ευχάριστες ειδήσεις. Ήδη ο παππούς μας είναι στο νοσοκομείο από τον Δεκέμβρη και ευχόμαστε να πάνε όλα καλά.
Όπως έγραφα και πέρυσι  " Η ζωή δεν είναι πρόβα. Το έργο δεν ξαναπαίζεται " και γι αυτό δεν πρέπει να το χάσουμε ούτε μια σκηνή από την ταινία. Ούτε ένα πλάνο. 



                        Κλείνω λοιπόν με την ίδια ευχή (μαντινάδα ) που εύχομαι κάθε νέα χρονιά :

 
             Δεν θέλω χρόνε άλλες χαρές εμένα να χαρίσεις,
                μονάχα αυτές που τώρα ζω,
                  να μην μου τις
στερήσεις...............................                            
                                        Αυτό ζητάω μόνο ......
                                        Μια γλυκιά καλημέρα σε όλους


Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Αφιερωμένο στους παραμυθομεγαλωμένους......

           
                     Επιτέλους μετά από αρκετό καιρό βρίσκω λίγο χρόνο να γράψω κάτι. Έμπνευση υπάρχει πολύ αλλά δυστυχώς καθόλου χρόνος. Οι μέρες που περνούν είναι τόσο μα τόσο γεμάτες. Δεν παραπονιέμαι γιατί μου αρέσει η καθημερινότητά μου απλά δεν μου φτάνουν μερικές φορές οι ώρες.

                     Το προηγούμενο Σάββατο είχα μια συνάντηση πολύ ........ παραμυθένια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή.....

                      Πολλές φορές παρακολουθώ με τα παιδιά μου παιδικά προγράμματα και σκέφτομαι πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα από την δική μου εποχή. Τα περισσότερα κινούμενα σχέδια είναι τρομακτικά βίαια και αηδιαστικά. Δεν ξέρω , αλλά με τρομάζει η τόση βία . Που είναι η δικιά μας αθώα Μάγια η μέλισσα ; Που είναι ο λατρεμένος μας Παραμυθάς ;;; Μην μου πείτε πως δεν τον θυμάστε; Σε εσάς τους γονείς απευθύνομαι. Περίμενα πως και πως να τον δω να φοράει το μαγικό του γιλέκο, να πετάει, και να λέει τις ιστορίες του με τον δικό του μοναδικό τρόπο.


                      Είχα λοιπόν διαβάσει ότι ο Παραμυθάς θα ήταν στον Κήπο. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω με τίποτα. Ήθελα να γνωρίσω στα αγόρια μου το δικό μου παρελθόν.


                     Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Θύμιζε άνοιξη κι ας ήμασταν στην καρδιά του χειμώνα. Μια γνωριμία με τον ήρωά μου  κάτω από την σκιά των δέντρων. Όλα έμοιαζαν μαγικά...


       Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι ότι πρώτη φορά παρουσίαση παιδικών βιβλίων είχε τόση μεγάλη ανταπόκριση από τους γονείς. Έβλεπα παντού συγκινημένους μπαμπάδες και μαμάδες. Παντού  "παραμυθομεγαλομένους".  Ο κος Πιλάβιος ήταν πολύ γλυκός και φιλικός με όλους. Χάρηκα πάρα πολύ που με γνώριζε από το blog μου. Εννοείται πως βγάλαμε και αναμνηστική φωτογραφία...


              Αγοράσαμε και βιβλία και τα πιτσιρίκια χάρηκαν ιδιαίτερα την προσωπική αφιέρωση από τον Παραμυθά. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έπρεπε να πάρω ένα και για μένα με προσωπική αφιέρωση. Την επόμενη φορά...Ο Μάριος τα διάβασε ήδη και τώρα θέλει κι άλλα γιατί λέει έγινε ο αγαπημένος του. Αχ παραμυθά μου πόσες γενιές ακόμα θα μαγεύεις ;;;


              Μόνο εσείς που είστε παραμυθομεγαλωμένοι και τον συναντήσετε κάπου θα μπορέσετε να με καταλάβετε. Τότε που τα παιδικά προγράμματα είχαν γεύση από παππού και μυριζαν αγάπη και φαντασία......



                   Σ' ευχαριστώ Παραμυθά μου για όλα. Για τα παιδικά μου χρόνια τότε στην μικρή nordmende τηλεόραση, για τα συναισθήματα που ένιωσα το Σάββατο, για όλα.  Είμαι παραμυθομεγαλωμένη και τώρα θα παραμυθομεγαλώσουν και τα μικρά μου.Να είσαι πάντα καλά και να μου προσέχεις την μαγισσούλα .


                                       Καλημέρα και καλό Σ/ Κ σε όλους σας :)))

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ευχαριστώ που ξύπνησα.....



               Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση. Μετά από το καθημερινό γράψιμο με το Ημερολόγιο Της Αγάπης ήθελα να απέχω εντελώς από τον blogger . Έχουμε μια εβδομάδα ακριβώς που γυρίσαμε από τις διακοπές μας και δεν μπορώ να πω πως έχουμε προσαρμοστεί ιδιαίτερα. Σήμερα πρέπει να το πάρω απόφαση και να ξεστολίσω επιτέλους το σπίτι παρότι τα παιδιά δεν θέλουν με τίποτα. Μάλιστα ο Μάριος μου είπε να το κρατήσουμε το δέντρο μας και να το στολίζουμε ανάλογα με την εποχή όπως και στο " Ένα ελατάκι για τον Τάκη ".

               Τα φετινά Χριστούγεννα τα περιμέναμε με απίστευτη ανυπομονησία και τα ζήσαμε στο έπακρο. Μην περιμένετε να σας περιγράψω κάτι που να μοιάζει με διαφήμιση της Coca Cola. Μια και ο καιρός ήταν πολύ βροχερός, μείναμε πολύ στο σπίτι και ξεκουραστήκαμε. Είδαμε αμέτρητες χριστουγεννιάτικες  και όχι μόνο ταινίες, παίξαμε χαρτιά, πειραματιστήκαμε με συνταγές και κοιμηθήκαμε 15ωρα. Αυτό ήταν το καλύτερο κομμάτι αφού ξυπνούσαμε στη 01:00 με το ζόρι και το μεσημεράκι μπορεί να ρίχναμε πάλι έναν υπνάκο. Για 2 εβδομάδες κατεβάσαμε ρολά .

               Το πιο δύσκολο κομμάτι όπως πάντα ήταν ο αποχαιρετισμός από τον παππού και την γιαγιά. Την ώρα που απομακρύνονταν το αυτοκίνητό μας και τους βλέπαμε να κλαίνε σαν μωρά και να μας αποχαιρετούν ήταν μαχαιριά στην καρδιά. Με στοιχειώνει πάντα αυτή η εικόνα όταν την σκέφτομαι.......

              Στην επιστροφή μας μείναμε και 2 μέρες στην Αθήνα και η πρώτη βόλτα που κάναμε για να καλωσορίσουμε τον νέο χρόνο ήταν που allou ;;;;;


                  Εκεί στο λούνα παρκ ευχήθηκα να είναι έτσι 'ολη η χρονιά μας. Ανέμελη και χαρούμενη. Ένα λούνα πάρκ ! Το ίδιο βράδυ συνεχίσαμε στο σπίτι, με μια γιορτή με αγαπημένους φίλους και συγγενείς και πολλά επιτραπέζια. Περάσαμε τόσο όμορφα που γύριζα πολύ στεναχωρημένη πίσω. Στο πλοίο κλείστηκα στην καμπίνα από νωρίς και δεν είχα καμιά διάθεση να βγω έξω στο σαλόνι . Κάθε φορά μου φαίνεται και πιο δύσκολο. Μας αποζημίωσε όμως το πρωί η ωραιότερη ανατολή στο λιμάνι της Σούδας ....


              Θυμήθηκα μια φράση που είχα διαβάσει πριν αρκετό καιρό : Όσο μπορείς και βλέπεις τον ήλιο να δύει και να  ανατέλλει .... μην φοβάσαι τίποτα... Όλα γίνονται !!!  

              Πλέον έχω γυρίσει στην ρουτίνα μου και παρόλο το τρέξιμο που έχω, προσπαθώ να ανακαλύπτω μικρές στιγμές καθημερινής μαγείας . Αυτός είναι και ο μοναδικός στόχος που έβαλα για τη νέα αυτή χρονιά. Να βγαίνω από το καβούκι μου περισσότερο και να απολαμβάνω το δώρο που λέγεται ζωή. Τώρα ειδικά που έχει αλκυονίδες μέρες λατρεύω τις πρωινές βόλτες και το παιχνίδι με τον Nero ....


              Ανακάλυψα ότι μου αρέσει πολύ να παρατηρώ και να φωτογραφίζω την νεκρή φύση και τα γυμνά δέντρασαν να τα βλέπω για πρώτη φορά.....


           Παρατήρησα τα πρώτα δειλά σημάδια της Άνοιξης. Οι μέρες έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και η φύση σιγά σιγά ξυπνάει . Έρχεται ......



                   Η λεμονιά μας άνθισε για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που την περίμενα και τα πρώτα τριαντάφυλλα εμφανίστηκαν στον κήπο μας .......



                 Τα μεσημέρια μαζί με τον Άγγελο κάνουμε υπέροχες βόλτες. Μόνο εμείς οι δυο και η θάλασσα . Εκεί κάνουμε τις πιο όμορφες συζητήσεις . Ίσως και να είναι η ωραιότερη στιγμή της μέρας. Τα βράδια στο κρεβάτι μου αποκοιμιέμαι με την τρυφερή εικόνα από αυτές τις βόλτες .....



                  Στην τελευταία μας βόλτα ζήλεψα αυτή την όμορφη οικογένεια που απολάμβανε την  χειμωνιάτικη λιακάδα .......


                Εύχομαι να είναι μια ήρεμη χρονιά το 2014 γεμάτη όμορφες στιγμές και ευχάριστες εκπλήξεις.

                  Να ξυπνάω το πρωί και να λέω ευχαριστώ .......
                           Ευχαριστώ που ξύπνησα .....
              Ως το βράδυ, έχω να ζήσω μια ζωή που μετράει σαν αιώνας .....


                            ΑΛΚΥΟΝΗ  ΠΑΠΑΔΑΚΗ            

                                                 

                                       Το ίδιο εύχομαι και για εσάς αγαπημένοι μου....
                                                       Καλή Χρονιά lolipops