Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Μας ματιάσανε.........

         'Οταν μπήκαμε στον Απρίλιο χάρηκα πάρα μα πάρα πολύ. Από την τελευταία ημέρα του Μάρτη σχεδίαζα τι φάρσα θα κάνω στα αγόρια μου, έτσι για να μπει με το καλό ο αγαπημένος μου μήνας. Μάλιστα στο τέλος της ανάρτησης που είχα γράψει (σχετικά με την φάρσα ), έγραφα πως όπως ξεκίνησε ο μήνας έτσι θα συνεχίσει. Ο Απρίλης όμως αποφάσισε να μας δοκιμάσει οικογενειακώς με συνεχόμενες φάρσες.....

          Αρχές του μήνα, τα παιδιά πέρασαν μια πολύ δύσκολη ίωση. Ο πυρετός έφτασε  41 για τον Άγγελο (τον μικρούλι μου γιο ), και μέχρι 40 για τον μεγάλο μου. Αυτή η παλιοίωση τα δεκάτισε . Χρειάστηκε περίπου 2 1/2 εβδομάδες μέχρι να ορθοποδήσουν. Εννοείται ότι κόλλησα και εγώ ( ευτυχώς όχι με τόσο ψηλό πυρετό ) ,αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να σταθώ στα πόδια μου. Ωστόσο είχε κολλήσει  ΚΑΙ ο καλός μου.....

Πριν καλά καλά αναρρώσει ο μικρός μου, ένα βράδυ πριν δύο εβδομάδες, άρχισε λίγο πριν κοιμηθεί να διπλώνεται στα δύο από πόνο στην κοιλιά του ενώ είχε βγάλει μία κύστη χαμηλά στο εσώρουχο. Μετά από εξετάσεις και μια αγωνία που χτύπησε κόκκινο μάθαμε ότι ήταν κήλη. Έπρεπε να χειρουργηθεί την επόμενη ημέρα στις 19/4 όπως μας είπε ο παιδοχειρουργός όμως δεν γινόταν γιατί είχε ακόμα ΊΩΣΗ ! Αποφασίσαμε να κάνουμε το χειρουργείο στο ΠΑΓΝΗ για μεγαλύτερη ασφάλεια με το ρίσκο να περιμένουμε . Από τότε έχουν περάσει 10 ημέρες και η συνάντηση με τον παιδοχειρουργό όλο αναβάλλεται (όχι από εμάς ). Η εγχείρηση θα πάει για μετά το Πάσχα αλλά πόσο μετά; Πως μπορώ να περιορίσω τόσο πολύ καιρό έναν τετράχρονο πιτσιρίκο να μην κάνει ποδήλατο, να μην χοροπηδάει , να μην σηκώνει βάρη και να μην κουράζεται;

              Προχθές μια φίλη μου προσφέρθηκε να πάρει τους δικούς μας στο σπίτι της για να με ξεκουράσει αφού εκείνη την μέρα πλέναμε τα χαλιά μας και είχα τον μικρό χωρίς πολύ επιτήρηση.   Πήγανε λοιπόν και μετά από 2 ώρες χτυπάει το τηλέφωνο. Ο μικρός είχε χτυπήσει πολύ άσχημα στο πρόσωπο πάνω στο παιχνίδι . Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ένιωσα όταν έφτασα στο σπίτι της φίλης μας και αντίκρισα παντού κάτω τα αίματα και το παιδί μου χτυπημένο . Τον φουκαρά, τον πόνεσε η καρδιά μου. Πόναγε , υπέφερε, ωστόσο του φούσκωνε και η κήλη . Προσπαθούσα να τον ηρεμήσω καθώς παρακαλούσα τον Θεό να του πάρει τον πόνο...Εφιάλτης που θέλω να ξεχάσουμε για πάντα...

             Ευτυχώς δεν έσπασε τίποτα αλλά το παιδί έχει παραμορφωθεί από τα σημάδια και το πρήξιμο. Χριστέ μου ........πάει κι αυτό !!!!!!

    Δεν τον χάρηκα λοιπόν τον αγαπημένο μου μήνα, αφού ήμουν κλεισμένη στο σπίτι ή έτρεχα σε γιατρούς. Είχα τόσο ανάγκη να βγω έξω και να περπατήσω. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που έχω, όταν αισθάνομαι να πνίγομαι. Κατέβηκα στην πόλη και ξεκίνησα. Παρατήρησα ότι ένιωθα πολύ βαριά τα πόδια μου και με δυσκολία βημάτιζα. Σιγά , σιγά όμως , άρχισα να κοιτάζω γύρω μου σαν μαγεμένη . Σαν να είχα βγει από κώμα ......Σαν να έβλεπα τα Χανιά για πρώτη φορά. Αχ βρε Απρίλη ψεύτη πως με κορόιδεψες και μου ξέφυγες. Μέσα σε όλα αυτά που περάσαμε, είχα ξεχάσει την ομορφιά σου ! Περπατούσα για πάνω από δύο συνεχόμενες ώρες και πήρα την μηχανή και τραβούσα.......

                         Φωτογράφιζα τα σπίτια με τα ολάνθιστα μπαλκόνια


                              Τα ποδήλατα που ομορφαίνουν και άλλο αυτή την πόλη......



                      Τα γκρουπάκια στα σκαλάκια της Αγοράς......

                               Τα χταπόδια που λιάζονται στο Παλιό Λιμάνι......

                                 Τα μαγαζιά που άνοιξαν στα γραφικά σοκάκια......

                             Τα  χειροποίητα  σανδάλια στα Στιβανάδικα........
           
                                                             Την τρομαγμένη γατούλα.......

                                                            Τις ανθισμένες μανόλιες.....


                       Τα ξενοδοχεία που ετοιμάζονται πυρετωδώς για την σεζόν.....

                         και ένα παλιό σύνθημα σε έναν τοίχο.........


                 Μια βόλτα στην Απριλιάτικη Ελλάδα σε γεμίζει αισιοδοξία!  Η καλύτερη ψυχοθεραπεία... Γέμισε η ψυχή μου ελπίδα. Λέω δεν μπορεί ...... όλα θα πάνε καλά! ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.......

                                             Σας φιλώ γλυκά ......Γιώτα

Υ.Γ.  1 :  Ψηφιακά μου φιλαράκια ,σας καμάρωσα πολύ στις Ψηφιακές Γειτονιές αλλά ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ άλλη  ανάρτηση από εκεί. Σκεφτήκατε ποτέ ότι αυτοί που σας διαβάζουν έχουν σκάσει από τη ζήλια τους    ;;;;;;

Υ.Γ. 2: Αν ξέρει κάποιος ας μας ξεματιάσει  ρε παιδιά   ......

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Στον πορτοκαλί μου καναπέ.....

         Ξυπνάω πρώτη από όλους.Δεν έχει καλά καλά ξημερώσει. Ετοιμάζω στα παιδιά το πρωινό τους και όλα γίνονται μηχανικά όπως κάθε μέρα......Πηγαίνω τον Άγγελο στο σχολείο, μετά για τα καθημερινά ψώνια (ψωμί , κρέας ή ψάρι, λαχανικά κ.λ.π.) και μετά σπίτι. Η ώρα έχει πάει περίπου 09:00. Αφού τακτοποιήσω στα γρήγορα τα πράγματα και κάνω ένα γρήγορο συγύρισμα, φτιάχνω έναν μερακλίδικο διπλό ελληνικό μέτριο και τότε αρχίζει ....Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΩΡΑ !!!!!

      Ανοίγω το ράδιο, καμιά φορά και την τηλεόραση μαζί ,παίρνω και μερικά μπισκοτάκια, πίνω αργά και απολαυστικά το καφεδάκι μου στην κούπα της Minnie Mouse και αρχίζει το ..... ταξίδι. Ανοίγω αναρτήσεις και διαβάζω.


        Καλημερίζω το πτηνούλι  ,συγκινούμαι και ταυτίζομαι με τις υπέροχες ιστορίες των  KaPa , αντιγράφω υπέροχες ιδέες από την FrauLitsa , θαυμάζω το κουράγιο της  ακριτικής Νάσιας , εμπνέομαι από την Άσπα, λιγουρεύομαι την λαχταριστή κρεποσαλάτα στο Ανθομέλι , σχολιάζω στην μακρινή Αμερική το Biscotaki , γελάω με τα κατορθώματα της Ταλιμπανούλας  και του μικρού Αλέξανδρου, ανακαλύπτω την Ίνα και μου φτιάχνει η μέρα με την αγαπημένη μου Δήμητρα που την ευχαριστώ πολύ για την πρόταση φιλοξενίας που μου έκανε. Δεν παραλείπω όταν μπω στο facebook , να διαβάσω και τις επιλεγμένες αναρτήσεις στους Μαμά...δες Μπαμπά...δες.  Είναι και τόσα άλλα blogs που διαβάζω, αλλά ποιο να πρωτοαναφέρω....

       Οι Ψηφιακές Γειτονιές γίνονται κυρίως για όλους εμάς που γίναμε ένα όμορφο διαδικτυακό παρεάκι. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πάω, όμως πνευματικά θα είμαι εκεί. Θα είμαι εκεί με την σκέψη μου, θα σας στηρίζω , θα σας στέλνω όλη μου τη θετική ενέργεια και θα σας θαυμάζω. Δεν χρειάζεται να είσαι μόνο blogger για να πας σ' αυτό το event. Αρκεί να ψάχνεις ένα λόγο στη ζωή σου για να εμπνευστείς! Εκεί θα βρεις πολλούς. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω λοιπόν ήταν να στείλω αυτή την φωτογραφία μου όπως μας ζητήθηκε. Χρωστάω πολλά στους διοργανωτές που αγκάλιασαν το bloggακι μου και με ενθάρρυναν να συνεχίσω και εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία !!!

                 Εκεί λοιπόν στον πορτοκαλί μου καναπέ ξεμπλοκάρω bloggαροντας.

       Ο καφές τελείωσε και η ώρα είναι περίπου 10:30. Κλείνω με δυσκολία το laptop γιατί δεν θα προλάβω την μέρα. Πρέπει να μαγειρέψω και να καθαρίσω μέχρι τις 12:00 που θα φύγω να πάρω τον μικρό από το προνήπιο. Έχω περίπου μιάμιση ώρα χρόνο. Πάλι παρασύρθηκα. Επόμενο ραντεβού με το laptop στο απογευματινό μου καφεδάκι για κανένα μισαωράκι και μετά πάλι αφού κοιμηθούν τα παιδιά για μια κλεφτή ματιά που διαρκεί ένα τεταρτάκι...Keep Blogging

                                                     Γιώτα

    

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Χαχαχα Πρωταπριλιά

                   Ο νέος μήνας μας ήρθε με πολύ γέλιο...

           Όσοι με ακολουθείτε στο Facebook θα είδατε από το πρωί την φάρσα που ετοιμαζόμασταν να τους κάνουμε σήμερα για να θυμόμαστε την φετινή Πρωταπριλιά.  Γέμισα μπισκότα Oreo με οδοντόκρεμα και καθώς τα γέμιζα χαζογελούσα και σκεφτόμουν τις αντιδράσεις τους όταν θα τα έτρωγαν....

               Σήμερα λοιπόν, περίμενα πως και πως να γυρίσουν από το σχολείο να γελάσουμε.

επί τω έργω

             Αμέσως μόλις έφαγαν το φαγάκι τους , τους τα έδωσα. Ο πρόλογος που τους έκανα και λίγο οι ματιές με τον μπαμπά τους και τα γελάκια, πονήρεψαν τον μεγάλο μου γιο. Όταν βέβαια είδε και την φωτογραφική μηχανή , μας κοιτούσε περίεργα. Πότε κοιτούσε εμάς, πότε τα μπισκότα. Το σκέφτηκε πολύ (ούτε ένα λεπτό ) και μετά.......



           Αναγκάστηκα να τους πω να σταματήσουν να τα  τρώνε γιατί (ενώ είχα βάλει πολύ οδοντόκρεμα ) αυτά δεν το πήραν χαμπάρι από την αρχή!



        Μάλιστα, το μικρό μας άνοιξε το μπισκότο και έγλειφε απολαυστικά την κρέμα. Το ίδιο άρχισε να κάνει και ο μεγάλος και κάποια στιγμή μας είπε: Μαμά βγάλανε γεύση με μέντα μάλλον, όπως οι τσίχλες που τρώς. Εκεί πεθάναμε στα γέλια και αναγκαστήκαμε να τους το μαρτυρήσουμε.....

                                   Να και η αντίδρασή τους:

ξεκαρδίστηκαν !!!!!

    Τώρα ετοιμάζω κάτι στον άντρα μου για το απόγευμα. Θα βάψω τα κιάλια του και θα του ζητήσω να κοιτάξει κάπου με αυτά . Ε ρε τι έχει να γίνει !!!!
     Προλαβαίνετε να κάνετε και εσείς τις δικές σας φάρσες στους αγαπημένους σας και να τις μοιραστούμε για να παίρνουμε ιδέες για του χρόνου (χιχι )

              Λένε πως όπως ξεκινάει ο μήνας έτσι θα συνεχίσει . Καλό και γελαστό μήνα σε όλους !!!!